ปรึกษาปัญหาชีวิต (สำหรับเจ้าของกระทู้)

เรึองรงนกับเรึองคอบคว
รายละเอียด
สะบายดี น้องมีเลึองยากขอคำปึกสา ขอเล่าแต่ทำต้นเลีย น้องมารงนยุหงวดนามยุแขวงเชีนลา กงมพาสาได้ปี1 น้องมารงทึนตวเอง ตอนทีกงมพาสายุนั้นน้องกับแม่กะได้ปึกสากันขอไห้ลุงขอทึนยุ่ร่าโนยไห้น้องกะคีดว่าชีไห้น้องไปกงมพาสาตึมอีกละน้องกะบ่สนไจไนกานกงมพาสาน้องไปโรงรงนทุกมึแต่บ่ได้สนไจไนกานกงมพาสาเพาะคึดว่าโตเองชีได้กงมพาสาอีกปี1 สุดท้ายได้ทึนมาละได้เข้าสายเลียละพาสาน้องกะหยังบ่ได้ได้แต่น้อยดงวน้องกได้เว้ากับแม่กับลุงว่าถ้าจะไห้เข้าสายไปรงยน้องรงนบ่ได้ตีแต่ลุงกับแม่ว่าบ่ว่าตีกงมพาสาได้ปี1แล้วบ่ว่าตีบ่ได้น้องก่บ่ชางชีบอกลุงกับแม่ว่าตอนกงมพาสาน้องบ่ได้ตั้งไจรงนเลียน้องย้านบอกไปแล้วแม่กับลุงชีด่าน้องกะไปละน้องกะขอบทางโรงรงนอาจานกะว่าไปรงนกานยานีบ่ได้ตีรงนกานยานีความยาสุดทียากเดีแทมพาสาหงวดน้องกะบ่ได้น้องชีเรัดแนวใดรงนอาจานเว้าหยังมาน้องกะชีเข้าไจบ่เพาะรงนกานยามันบ่คึวีชาอีนรงวีชานี้แม่นเราได้มาไช้ปวคนเดีน้องเรัดผีดอาดมีคนตาได้เดีอาจานกะได้เว้าเเนะนำน้องแต่น้องกะไปเพาะน้องคีดเหันแม่กับลุงว่ากอนชีขอทึนได้มันยากชำใดคนอีนเขายากได้หยังบ่ได้ ตอนน้องชีไปน้องกะได้ถามหมุกับแม่ได้ปีกสว่าน้องรงนบ่ได้ตีกานยามันโคดยากของโคดยากเลียแต่น้องชีบ่ไปกะเสยดายทึนหมุน้องกะว่าโอได้ทึนกะได้อันยากเอาแท้เอาว่าแทมบ่แม่นพาสาเราอีกแต่น้องตัดสีนไจไป น้องเปันคนทีปากแรงมักหวเปันคนคึชีเกงแต่ความจึแล้วน้องเปันคนย้านคนอึนแต่ถ้าแม่นคนทีน้องสะนีดแล้วน้องจะเว้าหลายละตะหลก และเลึองทีควนก้าเรัดละบ่เรัดเปันต้นเลึองบดรงนเวลาอาจานถามบ่ก้าตอบเปันคนขีอายบ่ก้าย้านอาจานบ่ก้าเว้ากับคนไหยบ่ชางเรัดโตสุพาบเพาะน้องชีเปันคนห้าวเบึงคีชีเกงแต่ข้างไนน้องนะเปันเรดหยังกะบ่ก้าเรัดหยังกะต้องมีน้องมีหมุไปนำเรัดคนดงวน้องย้านน้องบ่ก้าน้องอาย.หมุกับน้องของน้องกะคีดแล้วว่าน้องชียุได้บ่เพาะเขารุ้นีดไสน้องดีตอนรงนยุเชีนลากะหยังเรัดหยังกะต้องมีหมุมีน้องไปสงจึงก้าไปขะหนาดยุเชีนลาแม่นเเขวงทีน้อยน้องกะยังย้านหยังไห้ชีกับบ้านตะหลอดแต่คนอึนบ่ร้ดอกว่าน้องเปันคนไจออนไจบ่ก้านอกจากหมุสะนีดกับน้องของน้องแล้วคนอึนบ่รุ้ดอกว่าน้องเปันคนแบบนี้คนอึนชีเบีงน้องคีชีแม่นคนก้าคนเขัมแขงคนบ่อายมทีจีงน้องนะไหยหล้าแต่นีดไสเดักน้อยน้องชีเรัดหยังกะบ่ก้าแล้วไปยุเมึองไห่ยแบบร่าโนยน้องชียุได้บ่ แล้วบาดนี้ละน้องได้ไปรงนยุร่าโนยคนดงว ตอนทำอีดน้องคีดว่าน้องต้องได้บ่ได้ก้ต้องได้เพาะลุงกับแม่ฟากความหวังไว้กับน้องคนทึได้ทึนไปร่าโนยชีมีหลายชึน้องกับลุงได้โทหาเขาถามเขาละเขาไปหมดแล้วน้องกะแรงอุกไจว่าโตเองชีเรัดแนวใดไปเพาะตวเองบ่เคึยไปร่าโนยโตเองกะเปันคนบ้านนอกแด่จักชีเรัดแนวใดไปอุกไจบ่รุ้ชีเรัดแนวใดพ่ดีหยังมีสองลายชึทังท้ายทีน้องบ่ได้ตีดต่หาเขาเทึอน้องกะลองตีดต่ไปเขาเจ้ากะหยังบ่ไปเทึอน้องความดีไจมีคนไปนำตอนทำอีนึกว่าชีได้ไปคนดงวถ้าไปคนดงวแม้ตายแนนอนเพาะบ่เคียไปจักเทึอโรงรงนยุไส่กะบ่รุ้. หลังจากโทหาเขาเเล้วกะนัดกันไป. แล้วสองคนทีไปพ้อมน้องนั้นแม่นผุ้ชายเขาชีไปรงนกดหมายทังสองแต่เขากงมพาสายุร่าโนยเขารุ้ทางแล้วพาสากะเกงน้องความอ้ายเขาโตเองบ้านนอกแด่พาสากะบ่ได้. พ่ไปรอดร่าโนยเขาเจ้าสองคนยุ่คนละโรงรงนกับน้องพ่ดีเขาเจ้ามีมีทีรงนกานยาคึน้องและเขาเจ้ากะไปส่งน้องบ่ดีไปรอดเขากะมาค้นเคึอวช่วยน้องตอนรับน้องความดีนีดไสเขาเจ้านะดีหลายแต่เขาเจ้าแม่นแต่คนลอยแม่นแต่ลูกเจ้าลูกนายแรงเรัดไห้น้องอายเกงไจบ่ก้าเรัดหยังจากทีน้องชีเปันคนมักหวมักมวนละเปันคนปากแรงห้าวๆบ่มักยีมไปยุนำเขาเจ้าน้องกายเปันคนมีดๆยีมตะหลอด24ชมบ่มักกีนหยังกะเขาเจ้าตักไห้กะกีนหมดทั้งทีบ่มักฟีนกีนยุได้มึหนึงกะได้ไปรงนละได้เขาห้องทดลองเลียน้องกะงงบ่รุ้เรัดหยังเพาะเขาเจ้ารงนไปกอนน้องได้เดึอนปายแล้วน้องละหากะเขาพาสายุร่าโนยเว้ากะเว้าบักไว้ๆอาจานเว้าหยังน้องกะบ่เขาไจ ตอนน้องชีมากะคีดว่าจะคึยุโรงรงนเกาโตเองสุดท้ายบ่คึกันยุร่าโนยรงนโคดยากยุเชีนลากะว่ายากๆแล้วแต่ยุ่ร่าโนยนะสุดยากของยากแต่เขาเจ้าแม่นคนหงวดเข้าเจ้าเกงเลกเกงฟีชีกเกงเคมีเขาเจ้าหยังบ่ได้ คนลาวรงนนำกันกะแม่นสอดหงวดหมดละน้องลาวสดๆคนดงวพาสาหงวดกะบ่ได้เลกฟีชีกเคมีน้องกะบ่รุ้จักยาง. น้องนะแต่ละมึชีไห้ทุกเข้าทุกแลงแต่น้องฟีนยีมทังทีน้องนะบ่ไหวแล้วไปรงนกะนักมึวันจันชีรงนกีลาวันจันรงนแต่7โมงยังตอนเช้ารอด7โมงยังตอนคำทุกมึละวันตอนแลงวันพุดกับวันสุกจะได้เข้าห้องทดลองเคมีกับฟีขีกอันรงนหลายรงนนักหั้นน้องบ่เว้าหยังแต่บันหาน้องรงนบ่ได้บ่รุ้หยังเลีกรงนเอาปึ้มมาอ่านกะบ่เข้าไจเอาปึ้มแปพาสามาแปกะบ่เข้าเพาะยุปึ่มแปบางคำสับกะบ่มีบ่แม่นบางคำสับโอทุกคำสับเลียบ่มีน้องกะบ่รุ้ชีไปถามไผเวลาเข้าห้องทดลองได้ขงนผนกานปะสมทาดเคมีออกมาน้องกะบ่ชางขงนไปถามเขาเจ้าเขาเจ้ากะบ่รุ้น้องแรงอุกไจทังทุกกายทุกไจ น้องชวนเขาเจ้ารงนเพีมกะบ่มีไผสนไจน้องแรงบ่รุ้ชีเรัดแนวใดน้องพะยามยามเข้าหาเขาเจ้ารงนกะรงนหมดมึเบีกมากะเมึอยๆแล้วน้องทังท้ทังรงนบ่ได้ทังบ่ลึงแต่น้อวกะอดไปหาเขาเจ้าไปแต่งกีนไปลางไปนั้นไปนี้ทังทีน้องบ่ยากไปแต่น้องกะฟีนไจไปเขาเจ้าละบ่สนไจกับบดรงนเพาะเขาเจ้าได้รงนไปเดึอนปายกอนนอ้งแล้วเรัดหยังเขาเจ้ากะรุ้เรัดหมดแล้วพาสาหงวดเขาเจ้ากะบ่ไห้ว่าแล้วเพาะเขาเจ้าแม่นสอดหวงดหมดเขาเจ้าเกงพาสาและเข้าเจ้ากะมักหลีนเลีกมารงนแต่เมึอยกะชวนน้องไปเบีงหนังไปกีนนั้นกีนนี้น้องละยากรงนหนัวสึแต่น้องบ่ก้าเว้าเพาะมาไหม่เขาเจ้าว่าแนวใดกะตามไจเขาเจ้าหุนยึมไปนำเขาเจ้าทังทีไจน้องบ่ไหวแล้วแต่ละมึกีนหยังกะบ่ลงนอนกะบ่หลับมึใดกะนอนคีดบ่นอนเลียจนรอดโมงไปโรงรงนเปันแบบนี้เปันเดึอนนอนกะนอนคนดงวยุแบบโดดดงวแต่ละมึชีผ่านไปมันโคดท่ละมานความโสมเลียน้องอุกไตทุกไจกายยุแบบนี้น้องบ่ไหวน้องโทหาแม่หาลุงว่าจอปงนสายได้บ่เพาะรงนแบบนี้น้องบ่ไหวน้องกะถงมทุดจอปงนสายแต่ทุดว่าปงนบ่ได้น้องบ่รุ้ชีเรัดแนวใดรงนกะบ่ได้. อ่านแนวใดกะบ่ได้ชีมารงนไล่เลกะบ่รุ้เพาะน้องบ่มีพึนถานเลึองเคมีฟีชีกเลกน้องบ่รุ้จักยางแทมคำสับเลกคำสับเคมีฟีชีกตอนกงมพาสายุเชีนลาอาจานกะบ่ได้สอนไห้มาแบบนี้น้องมึดหมดเลียบ่รุ้ชีเดีนต่ไปแบบใดดีน้องบ่มีไผเลียทีจะปึกสาเลึองบดรงนเลึองหยัวทุกเลึองกะบ่มีไผยุตวคนดงวผุ้ยีงตวคนดงวแต่แทมกะเปันคนขี้ย้านแด่บาดนี้น้องกะได้โทหาป้าหาเอึอยหาแม่ว่าน้องบ่ไหวแท้ๆแล้วละน้องขอย้ายกับไปโรงรงนเก่าได้บ่เพาะยุแบบนี้น้องบ่ไหวแท้ๆเเล้วแต่ละมึชีผานไปนะท่ละมานกาย. น้องย้ายยุไปกะชีเปันบ้าย้อนคีดหลาย. แม่น้องกับป้าน้องกะเขาไจน้องว่าถ้าน้องบ่ไหวแท้ๆย้ายกะย้าย. แล้วน้องกะได้โทมาหาอาจานยุเชีนลาน้องกะได้เล่าทุกยางไห้อาจานฟังลาวกะเขาไจเพาะตอนทำอีดลาวกะรุ้แล้วว่ามันยากชำใดลาวกะบอกไห้น้องรีบกับมารงน น้องกะหยังลังเลเพาะเสยดายทึนยุร่าโนยนี้นอ้งกะนอนคีดนังคีดบ่รุ้ชีตัดสีนไจแนวใดว่าน้องชีถีมโอกาดนี้ไปบ่แต่ถ้าจะยุน้องกะบ่ไหวแท้แล้วเถึงมันจะแม่นโอกาดดีแต่มันเกีนความสามาดของน้องได้ตัดสีนไจกับมาเชีนลาแล้วหมุทีรงนกานยานำกันยุร่าโนยกับลุนอ้ายลุนเอึอยเขากะห้ามๆน้องบ่ไห้น้องกับเขาเจ้ายุร่าโนยกะดีๆกับน้องแต่สวนหลายเขาชีพาน้องไปเลาะนั้นแ ละนี้ไปจนชีทวร่าโนย แต่ไห้น้องยุถ้ารงนสายอึนน้องกะชีพ่ทนได้อันนี้กานยาน้องบ่ไหวน้องกะกับมาเชีนลา. ยุร่าโนยห่พักกะสะบายมีตุชักเคึองมีนำอุนอันกีนอันยุกะสะดวกสะบายยอนทงวกะมีหลายตางจากเชีนลาชักเคึองกะได้ชักเองน้ากะได้ต้มอาบ แตยุเชีนลาน้องยุละสะบายไจมีน้องของน้องยุนำมันเรัดไห้มีมีกำลังไจสุ้ต่ยุร่าโนยบ่มีไผยุโดดดงวท่ละมาน. น้องตัดสีนไจกับมาเชีนลาถีมทุกยางทียุร่าโนยมายุเชีนลาน้องเลึกบ่อนสะบายไจน้องบ่รุ้ว่าน้องเลึอกถึกหลึบ่ น้อง กับมาน้องมารงนกานเงีนกานทะนาคานแบบน้องมัก กับมาคนยุเชีนลาไผกะถามกับมาเรัดหยังคึบ่รงนยุร่าโนยไผกะยากรงนยุร่าโนยเจ้าละกับมาเรัดหยังอยุเชีนลาน้อวกะเล่าไห้เข้าเจ้าฟังแต่เขาว่าถ้าแม่นข้อยข้อยบ่กับมาข้อยชีอดยุหั้น. บางคนกะเว้าไห้น้องว่ารงนบ่ลอดไปกะหวน้องทีน้องกับมาเขาเจ้าว่าสะหลาดหลึจ้าโอถึมทึนมารงนทึนโตเองมีแต่คนหวและเว้าไห้น้อง. แต่น้องกะเรัดแบบบ่สนไจทังทีน้องึวามอ่ายทังเสยดายทีน้องถีมโอกาดนั้นมาแต่ชีไห้น้องไปยุแบบนั้นน้องยุบ่ได้น้องกับมารงนเชีนลาน้องชีตั้งไจสุดๆๆรงนไห้จบไห้พ่แม่บ่ผีดหวังกับน้องอีก แต่น้องอุกไจเสยไจพ่แม่ลุงคนไนคอบควฟากความหวังกับน้องแต่น้องเรัดบ่ได้ เรัดไห้ลุงเสยไจลาวอุสาเอาทึนไปบอนดีๆไห้น้องแต่น้องกับทีมมันมาแบบงายดายน้องควนเรัดแนวใดดี
ความต้องการ
1ยากได้โอกาดแบบนี้อีกเทึอ1แต่ขอไห้เปันทึนกานเงีนกานทะนาคาน. ถ้าเปันไปได้ถ้ารงนจบจากเชีนลายากมีโอกาดไปต่ยุร่าโนยเพึอกับไปแกตวอีกเทึอ1 2ชีเรัดแนวใดทีเรัดไห้พ่แม่ลุงผีดหวังกับตวเอง 3ไผกะเว้าไห้เราท้เสยดายโอกาดนั้น
ชื่อผู้ถาม
Phet
วันที่เขียน
9 พฤศจิกายน พ.ศ. 2557 08:41:30
จำนวนคนเข้าดู
3044

คำตอบ

คำตอบที่ 1
การที่เรารู้ตัวว่า เราเก่งอะไร ไม่เก่งอะไร ถนัดอะไรไม่ถนัดอะไรนั้น ดีที่สุดแล้ว เพราะจะทำให้เราเรียนได้ดี และเมื่อทำงานก็ทำได้ดี น้องไม่รู้เรื่องเคมีฟิสิกส์ แต่ต้องไปเรียนสาขาแบบนั้น แถมภาษาก็ยังไม่ดีนัก มันก็ไม่ดีแน่นอน เครียดเปล่า ๆ ย้ายออกมานั่นแหละดีแล้ว ไปเลือกทำสิ่งที่เราถนัดมากกว่า จะดีกว่า ทำให้เราไปได้เร็วกว่า หรือไม่งั้น ก็เตรียมพร้อมให้ดีกว่านี้ก่อนเข้าเรียนสาขานี้

แต่น้องต้องเรียนภาษาของเขาให้เร็วไว ต้องมีมนุษย์สัมพันธ์กับทุกคน พบปะผู้คนให้ยิ้ม และอารมณ์ดี อย่าทำตัวประหลาด ๆ ให้คนหัวเราะ

การเรียนอะไร ๆ นั้น เพื่อไปประกอบอาชีพ และอาชีพนั้น เราสามารถเปลี่ยนไปได้ ถ้าเราเก่งและถนัดอะไรที่ดีกว่า ไปรุ่งโรจน์กว่า อย่ายึดติดว่า ต้องเป็นที่เมืองนี้เท่านั้น เมืองไหนก็ได้ เรียนสาขาอะไรก็ได้ ไปทำงานอะไรก็ได้ (ทุกงานมีคุณค่าและมีศักดิ์ศรี แม้งานเก็บขยะก็มีเกียรติ ดังนั้น เราอย่าดูถูกคนทำงานเก็บขยะ) ทุกวิชาดีทั้งนั้น ถ้าเราเรียนเก่งจริงรู้จริง เราต้องสามารถประยุกต์ไปใช้ประโยชน์ได้

ส่วนคนอื่น เขาจะพูดอย่างไร ก็ช่างเขาเถอะ อย่าไปใส่ใจเลย ให้อภัยเขาเสีย อย่าโกรธเกลียดเขา ถ้าเราให้อภัยคนอื่นได้ ใจเราจะสงบ ไม่เครียด ไม่กดดัน

เรื่องทุนที่พ่อแม่ลุงอุตส่าห์หาให้ส่งเราไปนั้น เราต้องยอมรับและต้องทำใจเหมือนกัน ขอโทษทุกคน เล่าความจริงทุกอย่างให้พ่อแม่ลุงฟัง และให้คิดว่า ไม่เป็นไรน๊าแค่นี้ หาใหม่ได้ จริง ๆ มันไม่สูญเปล่าหรอก เขาให้ทุนเรา ให้โอกาสแล้ว และทำให้เราได้รู้ตัวเราเองว่า "เราเป็นอย่างไร มีความสามารถแค่ไหน ถนัดอะไร นี่ดีที่สุดแล้ว ดีกว่าเราไม่รู้ตัวเอง" เราอายุยังน้อยอยู่ ยังมีโอกาสปรับปรุงตัวได้ ปรับวิธีการเรียนใหม่ได้ อย่ามาติดใจแล้วก็จมอยู่กับความคิดแบบนี้ ไม่มีใครหรอกที่ไม่เคยผิดพลาด เล็กบ้างน้อยบ้าง แต่นี่หนูยังมีชีวิตนะ ร่างกายยังสมบูรณ์แข็งแรงนะ ยังมีโอกาส ดังนั้นอย่าสิ้นหวัง

ถ้าเราขยัน ไม่เกียจคร้าน เรียนรู้ให้ไว จดบันทึกให้เป็น ทำงานเรียบร้อยเป็นระเบียบ คุยกับเพื่อนร่วมชั้น เพื่อนร่วมงานดีๆ ไม่ก่อเรื่องให้ใครเดือดร้อน ไม่ทะเลาะวิวาท ไม่หลงไหลเที่ยวเล่น เก็บเงินเป็น ไม่นาน เรียนให้จบ เราก็สามารถหาเงินคืนทุนให้พ่อแม่ลุงได้ อย่าไปคิดมากเลย เดินหน้าต่อไปดีกว่า

เดินหน้าต่อไปดีกว่า สิ่งที่ผ่านมาแล้ว ก็จบไปแล้ว เรียกคืนไม่ได้แล้ว เป็นแค่อดีต อย่าไปติดอดีต เราต้องมาอยู่กับปัจจุบัน ต้องดึงสติมาอยู่กับปัจจุบันให้ได้


1. ยากได้โอกาดแบบนี้อีกเทึอ 1 แต่ขอไห้เปันทึนกานเงีนกานทะนาคาน. ถ้าเปันไปได้ถ้ารงนจบจากเชีนลายากมีโอกาดไปต่ยุร่าโนยเพึอกับไปแกตวอีกเทึอ1

- อดทนเรียนรู้ พัฒนาตัวเองให้เก่ง ๆ ก่อน แล้วโอกาสดี ๆ นั้น มีแน่นอน ไม่ต้องไปกังวล คนเรามีขึ้นมีลง ไม่ต้องห่วง ถ้าเราไม่ท้อแท้ สู้ ลุย มีโอกาสแน่นอน ตอนนี้ อดทนไปก่อน อย่าเสียดายกับสิ่งที่ผ่านไป จริง ๆ ทุนอะไรก็ช่าง ไม่ต่างกัน ทุนคนอื่นเราก็รู้สึกผิดเช่นกัน ถ้าเราเรียนไม่จบ ไม่ใช่แค่ทุนพ่อแม่เราเท่านั้น

2. ชีเรัดแนวใด ทีเรัดไห้พ่แม่ลุงผีดหวังกับตวเอง

- จริง ๆ พ่อแม่เขาไม่ได้คาดหวังว่า เราจะหาเงินหาทองอะไรมากมายหรอก พ่อแม่ลุงเขาคาดหวัง อยากให้เราพึ่งตัวเองได้ ดูแลตัวเองได้ แค่นั้นแหละ

พ่อแม่ลุง อายุมากแล้ว อาจมีอายุอยู่ได้ไม่นานเท่าไหร่ ก็ต้องจากเราไป (อันนี้เป็นธรรมดา) แต่เขาหวังว่า เราจะเป็นผู้ใหญ่ที่ดูแลตัวเองได้ ถ้าเรามีครอบครัวมีแฟนก็ได้พบคู่ครองที่ดี เขาคาดหวังว่า เราจะมีศีลมีธรรม แค่นี้แหละ เขาไม่ได้หวังอะไรมากกว่านี้

ดังนั้น ตอนนี้ สิ่งที่เราทำ เราอาจคิดว่า ทำให้พ่อแม่ลุงผิดหวัง
แต่ถ้าเราเรียนรู้เร็ว ปรับปรุงตัวเองอยู่เสมอ อดทน คงใช้เวลาไม่นานนักหรอก แล้วพ่อแม่ลุงของเราจะเข้าใจและภูมิใจในตัวเรา

หยุดคิดซ้ำซากในเรื่องนี้ เราขอโทษเขาแล้ว และเราทำเต็มความสามารถแล้ว ขอให้ผ่านไป ให้คิดว่า ที่ผ่านมา เราก็ตั้งใจทำอย่างดีที่สุด จนสุดความสามารถแล้ว ไม่ใช่เรื่องผิดพลาดอะไรหรอก การที่เรารู้ว่า เราชอบอะไร เราถนัดอะไร เราไปไปทำอะไรได้ดีในวันข้างหน้านี่ก็คุ้มที่สุดแล้ว

คนเรานั้น ได้แค่ไหน ก็ต้องแค่นั้น อย่าไปกดดันเร่งตัวเองเกินกำลัง มันจะไม่ดี
เหมือนมะม่วง เราปล่อยให้มันสุกไปตามธรรมชาติ มันจะหอมหวานและอร่อยกว่ามะม่วงบ่มเร่งก๊าซให้มันสุกเร็ว ๆ

3.ไผกะเว้าไห้เราท้เสยดายโอกาดนั้น

- ไม่เป็นไรหรอก อย่าไปติดใจ วันหน้ายังมี อย่าไปเอาเรื่องอดีตมาทำให้ตัวเองห่อเหี่ยวใจ คนอื่นพูดอย่างไร ก็ช่างเขา เขาไม่ใช่เรา เขาก็แค่พูดเท่านั้น แต่เราคือคนที่สัมผัสจริงว่าอะไรเป็นอะไร เรารู้ตัวดีกว่าใครทั้งหมด เพราะเราได้ไปทำมาแล้ว (คนเรามีความสามารถไม่เหมือนกัน เก่งคนละด้านคนละแบบ อย่าเอามาเปรียบเทียบกัน แต่ถ้าเราเลือกสายที่ตรงกับที่เราถนัด เราจะไปได้เร็วกว่าแค่นั้นเอง)

เขาจะพูดอย่างไร เราไปห้ามเขาไม่ได้หรอก อย่าโกรธใคร อย่าเคียดแค้นใคร ปล่อยวาง ให้อภัยเขา เมตตาเขา
ไม่มีใครหรอกที่ไม่เคยทำผิดพลาด
ไม่มีใครหรอกที่ไม่เคยผิดหวัง
ทุกคนเคยทั้งนั้น และต้องเจอทั้งนั้น
ดังนั้น จงเมตตากับทุก ๆ คน

สวดมนต์ก่อนนอน แผ่เมตตาก่อนนอน จะทำให้เราจิตใจดี มั่นคง มีความสุข
และรู้ตัวเสมอ

กินอาหารให้พอเพียง เวลานอนก็นอนให้หลับให้สนิท อย่ากังวล
ตื่นมาแล้ว ก็ลุยการเรียน ลุยงานของเราให้ดีที่สุด ยิ้มแย้มแจ่มใส ทำใจให้เบิกบาน คุยกับทุกคน ยิ้มกับทุกคน ไม่เย่อหยิ่งถือตัว ไม่ต้องไปอายใครแล้ว ไม่ต้องไปกลัวใคร เปิดใจคุยกับทุกคนแบบมิตรภาพ ไม่ต้องปกปิดตัวเอง ไม่ต้องไปเสแสร้งโกหกใคร

ทุกเรื่อง ทั้งการเรียน ทั้งการทำงาน หากไม่รู้อะไร ให้รีบถามผู้รู้ ให้รีบหาอ่าน หาข้อมูล อย่าทำอะไรแบบไม่รู้เรื่อง
ต้องรู้เรื่องดีที่สุดแล้วจึงลงมือทำ

จะทำอะไรให้เข้าใจจุดมุ่งหมาย เข้าใจองค์ประกอบ มองภาพรวมให้ออก เข้าใจเหตุผลที่ทำ แล้วเราจะทำอย่างมีความสุข

อดีตคือสิ่งที่ผ่านไปแล้ว เอาคืนมาไม่ได้แล้ว ดังนั้นอย่าติดกับอดีต
และอนาคต จะเป็นอย่างไร อยู่กับปัจจุบันที่เรากำลังทำนี้
เราอยากมีอนาคตดี เราก็ต้องทำปัจจุบันให้ดี
อดทน ลุยสู้ และฝึกหัดเรียนรู้ต่อไป อย่าท้อแท้ อย่าหวั่นไหว อย่าอ่อนแอ ไม่นานเราจะประสบความสำเร็จในชีวิตแน่นอน
ขอให้กำลังใจ
ชื่อผู้ตอบ
อาจารย์ผู้ให้คำปรึกษา 99
วันที่เขียน
9 พฤศจิกายน พ.ศ. 2557 23:57:07
ทั้งหมด 1 รายการ
1 / 1
อ่านป้ายฉลากยา 10,000 รอบ แต่ไม่กินยา มันก็คงรักษาโรคอะไรไม่ได้
เช่นกัน แม้ว่าจะอ่านหนังสือ 10,000 เล่ม ฟังเทศน์ 10,000 เรื่อง ปรึกษาผู้รู้ 10,000 คน ประโยชน์ก็มีเพียงน้อยนิด
หากเราไม่ลงมือทำ ไม่ลงมือปฏิบัติ ไม่พยายามทำ การมัวแต่คิดอยากให้เป็นอย่างนั้นเป็นอย่างนี้ไปเฉยๆ จะมีผลสำเร็จอะไร