คำตอบที่ 1
เป็นเรื่องปกติธรรมดา เราอาจเจอสภาพแบบนี้บ้างในชีวิต หน้าที่เราคือทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุด อย่าไปกังวลอะไรกับคำพูดของคนนักเลย เขาพูดมา ถ้าจริง เราก็แก้ไข ไม่ต้องปกป้องตัวเอง ถ้าไม่จริง ก็ฟังแล้วเฉยเสีย อย่าเข้าข้างตัวเอง
ให้อภัยเพื่อนร่วมงานทุกคนเถอะ เพราะคนเรามีโอกาสทำผิดพลาดได้ เราก็เหมือนกัน เขาก็เหมือนกัน ไม่มีใคร perfect ไปทุกอย่างหรอก ถ้าเราทำผิดพลาดก็ขออภัยเขา แค่นั้น
งานแค่ส่วนหนึ่งเท่านั้น แต่ไม่ใช่ทั้งหมดของชีวิต เราต้องทำให้ชีวิตอยู่เหนืองานให้ได้ นั่นคือ
ฝึกเจริญสติภาวนา ให้รุ้เท่าทันทุกสิ่งตามเป็นจริง ไม่เอาความชอบไม่ชอบ ความอยากของเราไปจับ การฝึกต้องมีความต่อเนื่อง ไม่ใช่หยุด ๆ ฝึกๆ อย่างน้อย ๆ ต่อเนื่องไป 9 เดือน
ฟังตรงนี้ก่อน http://www.buddhisthotline.com/index.php?page=frmnews6&newsid=143
จัดสรรเวลาไปฝึกที่นี่ http://www.buddhisthotline.com/index.php?page=frmnews3&newsid=195
ชื่อผู้ตอบ
อาจารย์ผู้ให้คำปรึกษา 99
วันที่เขียน
7 พฤศจิกายน พ.ศ. 2557 12:58:54
คำตอบที่ 2
ขอบคุณพระอาจารย์มากครับ อ่านไปร้องไปเลย อย่างน้อยก็มีคนที่เข้าใจผม ผมพยายามไม่คิดร้ายกับใคร แต่บางทีมันก็เหมือนเป็นกรรม ที่ผมต้องยอมรับ ผมห่างครอบครัวมาเพื่อทำงาน แต่มาเจอสภาพแวดล้อมแบบนี้ก็ท้อเหมือนกันครับ อยากทำให้หัวใจแกร่งกว่านี้
ขอโทษด้วยครับ ที่พิมพ์ผิดบ่อย พอดีอยู่ในห้องไม่ได้เปิดไฟแบบรู้สึกโดดเดี่ยว ตอนแรกผมก็ไม่รู้จะระบายความรู้สึกแบบนี้ที่ไหน ผมก็ลองหา Google ดู เผื่อที่ไหนให้ผมได้ระบายบ้างครับและก็มาเจอที่นี่ ขอบคุณมากๆ ครับ และขอให้พระอาจารญ์ อย่าหยุดทำ อย่าหยุดตอบนะครับ เพราะผมเชื่อว่าหลายคนมีปัญหา แต่ไม่รู้จะระบายที่ไหน ความเครียดมันสะสม สักวันอาจระเบิดออกมาได้ อย่างน้อยมีคนรับฟัง ให้คำแนะนำ ก็ทำให้พวกผมที่มีปัญหา ได้คลายทุกข์ไปบ้าง
ผมเคยไปที่วัดนะครับ ไปถวายอาหารเวลาที่ไม่สบายใจ อยากจะปรึกษา ขอคำอธิบายกับพระท่าน แต่ก็ใจไม่กล้าทุกที ิยากมีคนแนะนำเรา เตือนเรา ให้ชีวิตที่เป็นอยู่ดีขึ้นครับ
ชื่อผู้ตอบ
หัวใจไม่แกร่งพอ
วันที่เขียน
7 พฤศจิกายน พ.ศ. 2557 14:21:25